Het is 3 juli 2022 04:15. Voordat de wekker af gaat ben ik al wakker. Vandaag gaat het gebeuren. Ik ga de Marmotte Granfondo Alpes eindelijk rijden. De eerste aanzet was in 2020, de tweede in 2021. Maar nu is er niks meer wat mijn deelname kan tegen houden.

Ik doe mijn gebruikelijke ochtend routine en om 04:45 ben ik beneden. Het ontbijt staat al klaar. In alle rust eet ik mijn schaaltje griekse yoghurt met muesli en honing. Ik ben niet alleen. Er zijn meer deelnemers op tijd wakker. Na het ontbijt pak ik de laatste spullen in die ik wil mee nemen naar de start, kijk even snel of mijn fiets goed op het dak van de auto staat, en stap in. Om 05:45 vertrekken we naar Bourg d'Oisans waar we om 07:00 zullen starten.

Op het punt waar de auto ons af zet praat ik nog even met de andere deelnemers over de extra kleding die we aan doen. Het is niet koud dus ik doe mijn armstukken uit, maar hou mijn bodywarmer aan. Gewoon om zeker te zijn dat ik het niet koud heb in de afdaling van de Glandon.

De wedstrijdrijders in de groep mogen helemaal vooraan in de eerste groep starten. Wij staan daar net achter in de eerste groep van het 'gewone volk'. Samen met Marcel, Günther en Joy Sie nemen we onze plek in bij de start en maken we snel nog een foto.

Ready to start

Daar waar ik gisteren toch wat spanning voelde is daar vandaag totaal geen sprake van. Relatief ontspannen neem ik alles in me op. Het wachten duurt niet lang en al snel kunnen we van start. Het duurt even voordat we echt rollen en de voeten in de pedalen kunnen klikken. Niet snel daarna hoor ik de pieptoon die bevestigd dat ik over de start ben gegaan. Het is koers!

Naar de Col du Glandon

Al snel rijden we de winkelstraat uit en komen op de weg naar Grenoble. Daar had ik verwacht dat het gelijk serieus koers zou zijn. Maar dat valt heel erg mee. We kunnen een goede groep vinden en er is totaal geen sprake van gedrang of geduw. Dat is lekker rijden en voorkomt dat je je nu al op blaast. We worden wel ingehaald door snellere groepen maar die laat ik lekker rijden. Bij de afslag naar de Glandon ligt de camping Le Chateau. In 1996 ben ik daar tijdens de zomervakantie gestart met de route van La Marmotte. Dat ik die dag de tocht niet heb uitgereden is de aanleiding om mee te doen met de officiële rit en hem nu wel uit te rijden. Hij heeft dus een paar jaartjes op mijn bucketlist gestaan.

De korte klim naar het stuwmeer verloopt soepel. Bij Le Verney is het zover. De eerste serieuze klim van vandaag gaat beginnen. Ik weet dat met name het eerste stuk erg zwaar is en ik ga gelijk mijn eigen tempo rijden. Deze week heb ik tijdens de diverse ritten goed kunnen inschatten met wat voor vermogen ik naar boven wil rijden. Daar ga ik me ook aan houden.

Tot Le Rivier d'Allemont valt het zwaar en het kost moeite om een goed ritme te vinden. Daar is het even vlak. Maar dat is alleen maar even een kort rustmoment voor de afdaling en klim die je om de aardverschuiving van jaren geleden leidt. In die klim geeft mijn Garmin 14% aan. Ik word continue ingehaald door snellere fietsers. Ik trek me er niks van aan en fiets stug door in mijn eigen tempo.

Op weg naar het stuwmeer waar het tweede gemakkelijke deel van de klim is wil ik op de pedalen gaan staan. Ik beweeg mijn stuur daardoor even en raak met mijn voorwiel de achterderailleur van een snellere rijder. Het is gewoon zo druk dat er dicht bij elkaar wordt gereden. Ik heb het gevoel dat ik ga vallen maar wonderwel blijf ik op de fiets zitten. We checken beiden al rijdend of alles in orde is. Al snel hijsen we beiden de groene vlag en kan de koers verder.

Profiel klim Col du Glandon

De afdaling na het stuwmeer is heerlijk en geeft wat ontspanning voordat we aan het laatste deel van de klim beginnen. Doordat het al warm is heb ik de bodywarmer volledig opengeritst en is mijn shirt voor een deel open. Het is weer werken om vooruit te komen, maar het gaat nog steeds goed. Na 2:10 ben ik boven. 20 minuten sneller dan gepland. Dat gaat goed! Ook kan ik me goed houden aan het voedingsplan wat Coen voor me heeft opgesteld.

Alexis, de aardigste Colombiaan die ik ken bemenst de verzorgingspost op de Glandon en heeft alles al klaar staan. Ik hoef geen gebruik te maken van de verzorgingspost van de organisatie en kan mijn eigen voeding pakken die in een zak met mijn naam klaar staat. Dat is op de top van iedere klim zo geregeld. Niet lang na mij komt Joy Sie en als ik het me goed herinner zie ik daar ook Marcel en Günther nog. Ik rust niet te lang, rits mijn bodywarmer dicht en begin met de afdaling van de Glandon.

Naar de Col du Telegraph

Het zal niet voor het eerst zijn vandaag dat ik blij ben dat we het parcours hebben verkend. Met name het eerste deel van de afdaling is gevaarlijk. De tijdwaarneming is stopgezet dus ik hoef niet te haasten. Op heel veel plekken in de afdaling staan seingevers om je te waarschuwen. Kudo's aan de organisatie hiervoor. Veel soepeler en zelfverzekerder dan de eerste keer volg ik het parcours en de bochten. Veel sneller dan verwacht ben ik al op het betere stuk van de afdaling op weg naar Saint Etienne de Cuines. Er komen nog wel fietsers voorbij maar dat zijn er niet veel meer. Ik begin wel anderen in te halen. Maar ook dat zijn er nog niet zo veel.

Net voordat ik weer langs de sensor kom waar de tijdwaarneming weer wordt gestart stop ik even en eet en drink wat. Dat heb ik in de afdaling niet gedaan en moet er wel voor zorgen dat ik kan blijven presteren. Net als ik weer wil gaan fietsen komt er een groep voorbij waar ik kan aanhaken. Eens kijken of ik een goede lift naar Saint Michel de Maurienne kan krijgen die niet te veel inspanning kost. Dat lukt redelijk tot goed, maar de groep wordt ook wel heel erg groot. Zo groot dat een bestelbus er niet voorbij kan en gevaarlijke capriolen uithaalt en continue op zijn claxon drukt. Erg irritant, zeker als het voor je neus gebeurt.

Een grote Engelstalige fietsers vraagt wel tien keer hoe ver het nog naar de voet van de Telegraph is. Als ik hem aangeeft dat het 93 kilometer tot de top is en de klim 12 kilometer lang is verwacht ik dat hij dat zelf wel uit kan rekenen. Maar hij blijft maar vragen, en ik maak hem duidelijk dat hij zijn rekenmachine maar moet gebruiken op de aftreksom te maken. 93 minus 12 minus de afstand die we tot nu toe hebben gereden. Daarna houdt het vragen op.

Een kilometer of 10 voor Saint Michel de Maurienne gaat het zo hard dat ik merk dat dit te veel van me vraagt. Daarbij begin ik last van de warmte te krijgen. Hoe dan ook wil ik voorkomen dat ik nu al geparkeerd kom te staan en laat de groep gaan. Dan maar wat minuten verliezen. Ook al fiets ik nu alleen voelt dit veel beter. Na ongeveer 80 kilometer ben ik bij de voet van de Telegraph en kan de tweede klim van de dag beginnen.

Het eerste stuk gaat prima, ik ga alleen even snel van de fiets om de bodywarmer uit te doen. Het is veel te warm voor dat ding. Ik pak gelijk een gelletje en netjes als ik ben gooi ik de verpakking in de prullenbak. Met veel vertrouwen begin in aan de klim en weet dat het tweede deel me beter zal liggen dan het eerste deel. Wat opvalt is dat het aantal fietsers wat me voorbij rijdt steeds verder af neemt, maar langzaam maar zeker groeit het aantal fietsers wat ik inhaal. Ik fiets door in mijn eigen tempo en vorder gestaag. Ook al is aangegeven dat de weg is afgesloten in verband met de Marmotte komen er toch mondjesmaat auto's naar boven gereden. Één daarvan is een werkelijk schitterende Ferrari cabriolet. HIj moet rustig rijden en kan de fietsers voor me niet passeren zodat ik wat langer kan genieten van het uitzicht. Je hoort de uitlaat ronken en af en toe geeft de bestuurder een beetje gas. Wat een sound. Sneller dan me lief is kan de bestuurder er langs en geeft hij een dot gas. Hij jankt er vandoor.

Het tweede deel van de klim gaat zoals verwacht veel gemakkelijker, alleen op het laatste deel kost het weer even moeite. Na 4:30 ben ik boven. Dat is exact volgens het schema. Jenny, de Amerikaanse is de vrijwilligster op de verzorgingspost. Zij reed in haar eerste klim ooit op Alpe d'Huez gewoon in een super tijd naar boven.

<

Boven op de Teelegraph

Ik eet en drink wat en vul mijn voorraad weer aan. Omdat het echt heet is maak ik graag van het aanbod van Jenny gebruik om me in te smeren van de zonnebrand crème. Je voelt de zon nu al branden, en ik ben vergeten me 's ochtends in te smeren. Net daarna arriveert Joy Sie en ik wacht even op hem zodat we samen de afdaling kunnen doen, en het eerste deel van de Galibier. Nadat Joy Sie er klaar voor is dalen we af richting Valloire op weg naar de volgende klim.

Naar de Col du Galibier

De afdaling naar Valloire is niet lang en gaat over een brede goed lopende weg. We zitten en een mooi groepje en al snel zijn we aan de voet van de Galibier. Die klim boezemt me toch wel wat angst in want ik weet dat het ontzettend zwaar gaat worden. Omdat ik me nog goed voel en geen last heb van kramp heb ik er ondanks dat alle vertrouwen in.

Nadat we het steile stuk om uit Valloire uit te komen achter ons hebben gelaten volgt een relatief lang recht stuk weg met een ongelooflijk mooi beeld op de bergen om ons heen. Ik neem nog even wat tijd om te genieten van het uitzicht. Omdat de weg minder steil is gaat dat prima. Hierna gaan we weer wat serieuzer klimmen en dat gaat duren tot bij Plan Lachat. Joy Sie geeft aan dat hij zijn eigen tempo gaat rijden en langzaam maar zeker fiets ik bij hem weg. Net voor Plan Lachat komen Jan en Rene voorbij in de auto en vragen of ik nog wat water of eten wil hebben. Ik maak graag gebruik van het aanbod want ik heb het ontzettend warm. Ik herinner me de tip van Bekim om de polsen en de nek nat te maken wat voor verkoeling zal zorgen. Nadat ik mijn bidon voor de zekerheid helemaal vol heb gedaan ga ik verder en na de haarspeldbocht en het bruggetje gaat het echte klimwerk beginnen. De laatste 8 kilometer en tevens het zwaarste deel van de klim. Het eerste rechte stuk zie je al van ver steil omhoog tegen de bergwand liggen.

In dit deel van de klim kom ik de eerste mensen tegen die van de fiets zijn gestapt om bij te komen. Ook al is het loeizwaar en gaat het langzaam blijf ik gemotiveerd. Veel belangrijker is dat de kramp weg blijft. Kilometer voor kilometer trap ik weg. Op enig moment kan ik tot bijna bij Plan Lachat naar beneden kijken en zie dat er een gigantisch lang lint aan fietsers naar boven rijdt. Wat een magnifiek uitzicht. Voordat ik bij de laatste kilometer ben vlakt het nog even een beetje af en ik kan de top zien liggen. Ik zorg dat ik goed blijf eten en drinken, maar merk dat het steeds moeilijker wordt om de repen te eten. Doorslikken gaat steeds moeilijker en het gaat me tegen staan. Vlak voor de tunnel sla je af naar de laatste kilometer.

Dit is ook voor mij het zwaarste deel van de klim. Net voor de top staat Jordan, de kok met de beste muzieksmaak, bij de verzorgingspost. Inmiddels ben ik 6:20 onderweg. Ook hier pak ik mijn tijd om te eten en drinken, en smeer me nog een keer in. Het is nog steeds erg heet en de zon brandt. Tegen het voedingsplan in eet ik een pain en chocolat, en oh wat is dat lekker. Even niet dat zoete spul in je mond. Het koele blikje sinas valt echter tegen en krijg ik moeilijk weg. Op het blaadje van Jordan zie ik dat Marinke, de vlieggewicht die geniet van het snel afdalen om 13:02 boven was. Die ligt dus flink voor. Net voordat ik weg wil gaan komt Joy Sie boven. Ik vraag of hij samen met mij de afdaling wil doen maar hij geeft aan dat ik maar door moet rijden. Ik stap op, fiets de laatste 200 meter naar boven en begin aan de afdaling.

Boven op de Galibier

Vol motivatie begin ik aan het laatste stuk. Deze tocht ga ik gewoon uitrijden. Niemand gaat me daar meer van af houden.

Op naar Alpe d'Huez

In de afdaling van de Galibier en later de Lautaret prijs ik me weer gelukkig dat we deze verkend hebben. Net als in de afdaling van de Glandon ben ik zelfverzekerd en ga met veel meer zelfvertrouwen naar beneden. Ik fiets het eerste deel alleen en schat in of er een groepje aan komt waar ik bij aan kan haken. Dat gebeurt pas in de afdaling van de Lautaret. Ik probeer me daar te sparen zodat ik mijn energie op de Alpe kan gebruiken. Er wordt wat naar elkaar gekeken en gevraagd om mee te draaien. Omdat het een kleine groep is ontkom ik daar niet aan, maar fiets wel op reserve. Later sluiten nog een paar fietsers aan het gaat het tempo omhoog.

Vlak voor het stuk vals plat na de afslag naar Les Deux Alpes gaat het me weer te hard en laat ik de groep gaan. Ik weet hoe brutaal zwaar de Alpe kan zijn. Zeker als het zo heet is. Die inschatting blijkt niet verkeerd wat op het moment dat het omhoog gaat valt de groep stil en kan ik weer aanhaken. Het laatste rechte stuk voor Bourg d'Oisans is het weer een mooie groep geworden en fietsen we met een behoorlijk tempo. De volledige groep gaat naar de verzorgingspost bij de rotonde voor de klim en ik fiets door. Zo schud ik toch weer 35 fietsers af. De laatste klim staat op het punt van beginnen.

Ik neem me voor om positief te blijven denken en ieder van de 21 bochten die ik moet nemen voor een van de Alpe d'Huzes groep is die ik in 2012 heb begeleid. Bocht 21 voor Luuk, bocht 20 voor Danny, bocht 19 voor Lisanne etc. Bocht 17 is een 'special one'. Die is voor 1996. Toen ben ik tot hier gekomen. Die gedachten gaat al snel de prullenbak in. Omdat het zo ongelooflijk warm is denk ik er gewoon niet aan. Gelijk op het eerste stuk valt op dat er relatief veel mensen lopen. In ieder bocht drink ik een flinke slok waardoor de bidons snel leeg raken. En ik krijg het nog warmer. Als ik bij thuiskomst mijn Garmin check blijkt de maximale temperatuur 45 graden te zijn geweest op het stuk tussen bocht 16 en 15. Geen wonder, het leek wel een aflevering uit 'Oh moeder wat is het heet'. Zoek maar eens op Youtube als je niet weet welke serie dat is.

Temperatuur profiel

Pas na bocht 10 mag ik van mezelf stoppen om wat te drinken te pakken bij een waterpunt. Als het even kan fiets ik gewoon door. Hoe verder ik kom hoe meer fietsers ik in haal en zie meer mensen van de fiets stappen. Met hele bosjes doen ze dat. Ze zoeken de schaduw op, liggen languit op de grond en staan zelfs onder het water wat in kleine watervallen van de berg stroomt. Dit is de eerste keer dat ik dit zo extreem mee maak.

Vlak voor bocht 7 krijg ik het koud en zit te rillen op de fiets. Dat is vreemd met deze hitte. Ik ben alert en stop bij het waterpunt. Eerst even wat drinken, het lichaam verkoelen en de bidons vullen. Het water wat ik over mijn lichaam voelt koud en oh wat is dat lekker zeg. Na dat twee keer gedaan te hebben voel ik me gelijk een stuk beter. Na een korte stop stap ik weer op. Omdat ik door modder heb moeten lopen klik ik wat moeilijk in de pedalen. Dat gaat wel goed komen en bocht 6, 'here I come'. Daarna wordt het gelukkig een klein stuk wat gemakkelijker. Bocht 5 en 4 volgen snel. Op weg naar bocht 3 staat een Frans echtpaar die de liefhebbers voorzien van water. Ik vraag of ze het water over mijn lichaam willen gooien zodat ik weet wat verkoeling krijg. Wat een kanjers. Ik ben ze nu nog dankbaar voor het schijnbaar kleine gebaar.

Bocht 3, 2 en 1 lopen lekker, maar het blijft zeer zwaar. Nu alleen nog maar het laatste stuk naar de finish. Bij de verkenning kon ik hier nog versnellen, nu is daar geen sprake meer van. Op het lichtste verzet fiets ik Alpe d'Huez binnen. De laatste 2 kilometer zijn weer gemakkelijk. Bijzonder trots fiets ik over de finish. Yes, I have done this. Na de finish wil ik mijn linkervoet uit het pedaal klikken zodat ik de medaille kan aanpakken. Die zit echter vast door de modder uit bocht 7. Dan zet je toch wat meer kracht? Dat doe ik en de kramp die de hele rit niet aanwezig is geweest schiet in een keer in mijn linker hamstring. Ik schreeuw dat ik me vast wil kunnen pakken aan het hek naar al die mensen die net na de finish met al hun familie de hele dag willen doorspreken. Ze maken gelukkig plaats. Vast aan het hek kan ik het linker been naar beneden drukken zodat de kramp er uit gaat en mijn voet uit klikken.. Poeh, dat was een narrow escape.

Nadat ik de medaille heb gekregen zie ik de auto van ons team staan. Daar zitten de deelnemers die al zijn gefinished. Fie Østerby de Deense prof uit ons team heeft de wedstrijd bij de dames gewonnen. Ik ken haar verhaal en motivatie om deel te nemen en wat gun ik haar deze overwinning.

 Met Fie Østerby op de foto. Let ook op het opgedroogde zweet op mijn broek.

Etend van het pasta party pakket op mijn schoot kom ik bij en geniet alvast even na van alles wat ik vandaag heb meegemaakt. Al snel blijkt dat ik er volgens de officiële tijdregistratie 8:55 over heb gedaan. Dat is vijf minuten binnen de 9 uur die ik me had gesteld. In het verleden was dat voldoende voor de classificatie goud in mijn leeftijdscategorie. Om dat in perspectief te plaatsen: de winnaar bij de mannen deed er 5:20 over. Coen, die mijn voedingsplan heeft gemaakt is overigens de winnaar in mijn leeftijdscategorie. Heel veel fietsers van onze groep rijden een zeer goed klassement. Ik hoef me daar niet aan te spiegelen, iedereen heeft op op een eigen manier een mega prestatie geleverd. En Pascal, ik moest onderweg pissen dus ik heb genoeg gedronken.

Niet veel later finishen ook Joy Sie, Günther en Marcel en is de groep compleet. We besluiten af te dalen naar le Verney. Daar gaan we wel douchen, kunnen we nog wat eten en de overwinning van Fie vieren. In afdaling van Alpe d'Huez zien we het slagveld wat is aangericht. Een lang lint aan fietsers wat de tocht nog wil uitrijden maar niet meer in de uitslag wordt opgenomen worstelt zich naar boven. Nog steeds zitten mensen in de schaduw en liggen naast hun fiets. Uiteindelijk blijken bijna 800 fietsers de tocht niet uitgereden te hebben (bron: cycloworld.cc).

Conclusie

Nu ik weer een paar dagen thuis ben heb ik wat tijd gehad om alles op me in te laten werken. De gedachte die overheerst is vooral dat het een fantastische week geweest. Stop een Colombiaan, een Brit, een Amerikaanse, twee Denen, drie Belgen en een groep Nederlanders bij elkaar die dezelfde taal spreken (wielrennen) en een gemeenschappelijk passie hebben. Wat krijg je dan? Het begin van een goede mop zou je kunnen zeggen. Voor mij staat het vooral synoniem voor het ontmoeten van heel erg leuke mensen. Wat een mooie ervaring. Organisatie en vrijwilligers van Campo Bicicleta: bedankt voor het compleet verzorgen, ontzorgen en faciliteren.

Had ik sneller kunnen rijden? Dat denk ik wel, maar dan wel met andere weersomstandigheden. Had ik constanter kunnen rijden? Dat weet ik niet. De wattages die ik op de grote klimmen heb gereden geven volgens mij aan dat ik de rit goed heb ingedeeld.

• Glandon - 209 watt
• Telegraph - 215 watt
• Galibier - 200 watt
• Alpe d'Huez - 210 watt

Hoe heb ik gepresteerd ten opzichte van de andere cyclos die ik heb gereden?

• 2019 Les 3 Ballons - nr 54 van 'weet ik niet meer zeker' - top 30%
• 2021 Schleck Granfondo - nr 30 van 93 - top 30%
• 2022 Marmotte Alpes - nr 223 van 1117 - top 20%

Ten opzichte van de uitslagen van de andere twee cyclos ben ik dus verbeterd en dat had ik niet verwacht. Voorlopig ga ik nog even nagenieten en nadenken over volgend jaar. Dan word ik 60, en ook dan is het leven nog niet voorbij.

Er gaat iets speciaals gepland worden om te fietsen. Wat dat wordt weet ik nog niet. Marmotte pyrénées, coast to coast pyrénées, Granfondo New York, alle monumenten in één jaar rijden? Inspiratie genoeg in ieder geval.