Na de uitdaging van dit jaar heb ik besloten door te gaan met trainen en het toewerken naar mooie cyclo sportieve tochten. Voor 2020 heb ik de Schleck Gran Fondo uitgekozen, en ook de Marmotte Alpes. Mijn blog ga ik weer bijhouden en schrijven over wat me bezig houdt in de voorbereiding. Zeker gezien de leuke reacties op de voorbereiding voor de Trois Ballons.
Dit is deel 15: Mijn keuze voor La Marmotte Alpes
Zo lang als ik weet van cyclosportieve fietstochten wil ik er al aan deelnemen. En dat is al behoorlijk lang, zeker 25 jaar. Afgelopen jaar was het dan zover met de Trois Ballons en de Charly Gaul. Prachtige evenementen maar niet de tocht die met stip op nummer één staat op mijn verlanglijst. Dat is namelijk la Marmotte. En wel de editie in de Alpen. Sinds 2018 , het eerste jaar waarin de Marmotte Pyrénées is georganiseerd, moet je dat er namelijk bij zeggen om verwarring te voorkomen. Waarom de Marmotte op nummer één staat weet ik eigenlijk niet. Misschien wel omdat het eerste cyclosportieve fietstocht was waar ik ooit van gehoord heb. In 1996 heb ik in ieder geval de route van het parcours destijds tijdens mijn zomervakantie gereden. Dat kan er iets mee te maken hebben. Destijds heb ik de tocht namelijk niet uitgereden. Wellicht is het een gevalletje 'unfinished business'. De kogel is in ieder geval door de kerk. De inschrijving is gedaan en ik heb weer een prachtig doel om naar toe te werken.
Van mijn eerste 'editite' heb ik destijds een verslag bijgehouden en bewaard. Nu ik weer ga deelnemen heb ik dat er maar weer eens bijgepakt en gelezen hoe ik die dag beleefd heb. Op de top van de Galibier is een foto gemaakt die ik nog steeds heb. Ik weet niet meer hoe die destijds gemaakt is maar smartphones en digitale camera's bestonden destijds nog niet. Volgens mij had ik een mini exemplaar met een fotorolletje er in bij me.
Wat me van die dag nog bij staat zijn drie dingen:
- Ik heb de tocht niet uitgereden. Tot op de dag van vandaag zit me dat dwars ;)
- Het was ontzettend warm, ergens tussen de 35 en 40 graden.
- In de afdaling van de Croix de Fer ben ik bijna over de vangrail het ravijn in gegaan omdat ik een bocht verkeerd in schatte. Dat was een 'narrow escape'.
Voor de rest was het gewoon een geweldige dag. Starten bij de camping Le Chateau in Rochetallee en gelijk de Croix de Fer op. Afdalen naar St. Jean de Maurienne en over de grote weg naar St. Michel de Maurienne. Daar bij de supermarkt wat water kopen en door naar de Telegraphe. Na een koffiestop in een onvoorstelbare stilte naar de top van de Galibier en bij het monument van Henri Desgrange even wat eten en drinken bij het restaurant. Na de lange afdaling naar Bourg d'Oisans starten met Alpe d'Huez. En bij bocht 18 besluiten dat het mooi is geweest. Het bordje was helemaal leeg, en het verstand zegevierde. Dat mijn gezin op de camping in Rochetaillee op mijn terugkomst aan het wachten was zal ook zeker mee gespeeld hebben. Live tracking bestond destijds nog niet en mobiele telefoons waren nog geen gemeengoed. Ze wisten dus niet waar ik was en of alles wel goed ging.
En nu ga ik ik gewoon de echte editie rijden. Net als bij de Trois Ballons verblijf ik een week op locatie om me helemaal voor te kunnen bereiden. Met de trainer zijn afspraken gemaakt om hier naar toe te werken, en ik heb er ongelooflijk veel zin in. Op 5 juli 2020 is het zo ver en deze keer ga ik hem wel uit rijden.