Om goed voorbereid aan de start van Les 3 Ballons te staan wil ik er zeker van zijn dat ik zowel de afstand als de hoogtemeters goed aan kan. Ik heb wel eerder grote afstanden gereden of behoorlijk hoogtemeters gemaakt. Een combinatie van beiden is echter al weer een hele tijd geleden. Om precies te zijn 1996. Toen waren we op vakantie aan de voet van de Col de la Croix de Fèr en heb ik de route van de Marmotte gereden. Mijn trainer had geadviseerd de Amster Gold Race te rijden, maar die is me te massaal. Daarom heb ik een tijd naar een alternatief gezocht. Toen Cyclo Team Wieler Toerist (CTWT) aankondigde een weekend in de Ardennen te organiseren met als doel La Doyenne, een van de monumenten van het voorjaar, te rijden was de keuze snel gemaakt. Weliswaar nog steeds veel deelnemers, maar naar verwachting veel minder drukte dan de Amstel Gold Race. Ook mijn trainer vond het een goed idee. Samen met fietsmaatje Dick afgesproken dat we LBL op de kalender zouden plaatsen. CTWT had 2 appartementen gehuurd op fietsafstand van de start waardoor we op vrijdag al af konden reizen en relatief goed uitgerust konden starten. Rijden met zijn tweën betekent ook afspraken maken. Mijn doel was afstand en hoogtemeters maken, Een tijd neerzetten niet. Samen uit en thuis was het motto voor de trip. Streven was de volledige afstand rijden. Want alleen dan zou ik voldoende hoogtemeters maken.

Hoogteprofiel Luik Bastenaken Luik 

Voorbereiding

Omdat het toch weer een tijd geleden was dat ik een tocht van dit formaat had gereden wilde ik me goed voorbereiden. Wat doet het weer, met welke fiets ga ik rijden, welke kleding wil ik mee nemen, welke voeding neem ik mee en hoeveel. Wanneer reizen we af, wil ik de benen een dag van te voren nog lostrappen? Al dit soort vragen kwamen voorbij. Een vakantieplanning maken is er niks bij vergeleken.

Hoe dichter bij LBL kwam hoe slechter de weersvoorspellingen werden. Daarmee ook mijn twijfels over een aantal zaken. De belangrijkste vraag was: 'Met welke fiets ga ik de tocht rijden? Neem ik mijn paradepaardje mee, of ga ik voor de winterfiets? Maar ook: 'Heb ik wel geschikte kleding? Ga ik voor de lange afstand (266 km) of toch voor de korte (145 km)'.

Uiteindelijk zijn we op vrijdag afgereisd, heb ik nog een regenjas gekocht en heb ik de winterfiets mee genomen. Op aanraden van mij dochter heb ik eens andere repen gekozen om mee te nemen. Gewoon om te proberen hoe ik daar op reageer. We zouden gewoon voor de lange afstand gaan. Tenzij het weer echt de spuigaten uit zou lopen.

De rit

's Ochtends om 04:45 uur liep de wekker af na een voor mij verbazingwekkend goede nachtrust. Normaal gesproken heb ik een of twee nachten nodig om dat voor elkaar te krijgen in een vreemd bed. Na een zo goed als stilzwijgend ontbijt zijn we rond 06:00 uur vertrokken naar Luik. Met de regenjas aan. In eerste instantie om niet nat te worden, maar vooral ook om warm te blijven. Die regenjas heb ik dus de hele dag aangehad. Rond 06:30 uur reden we over de startstreep en waren we officieel van start. Eens kijken hoe ik die 266 kilometer zou verteren.

Ik ga geen verslag maken van de hele rit, maar samengevat waren de benen goed. Eigenlijk heb ik alleen op de allerlaatste klim stuk gezeten. En dat was na 244 kilometer. Côte de la Roche-aux-Faucon, Wanne, Stockeu, Redoute, etc. zijn natuurlijk rot klimmen en volgens mij fietst niemand daar met twee vingers in de neus naar boven. Maar het ging me erg goed af. En het lukte bijzonder goed om op reserve naar boven te fietsen. Je kunt het ook omschrijven als doseren. Het is maar wat je wil, of wat je voorkeur heeft. Mij gaf het in ieder geval een goed gevoel.

 Op de Redoute

Heb ik wat geleerd?

Tijdens de beklimming van de Côte de la Roche en Ardennes blijkt dat ik niet naar het lichtste tandwiel achter kan schakelen. Voor de rit heb ik mijn ketting en tandwielen vervangen en gecontroleerd of het schakelen goed ging. Niet helemaal goed gedaan dus. Dus weer een aandachtspuntje voor de voorbereiding voor Les 3 Ballons. Tijdens een van de controles was een fietsenmaker aanwezig en heb ik de afstelling gelukkig aan kunnen laten passen. En dat grootste tandwiel achter geb ik ook echt nodig gehad.

Aandachtspunt is ook dat mijn Garmin leeg was na 209 kilometer. Bij een van de controles heb ik hem al op slaapstand gezet zodat er zo min mogelijk energie wordt gebruikt, maar dan kun je natuurlijk geen gegevens aflezen. En dat wil ik straks wel kunnen. Dat moet me helpen de tocht goed in te delen. Nu heb ik het grootste deel van rit op gevoel gereden. Dat ging me goed af, maar tijdens Les 3 Ballons wil ik optimaal presteren, en dat wil ik niet op mijn gevoel doen. Ik heb al een powerbank gevonden die je als het goed is onder de Garmin mount kunt hangen. Dan zou het geen probleem moeten zijn. Of zou ik toch voor een nieuwe Garmin 830 moeten gaan. Mijn vrouw grapt dat ik één nieuwe fiets per jaar mag. Toevallig is dat de laatste jaren ook gebeurd. Over electronische apparatuur heb ik nog niks gehoord en mijn 820 is volgens mij al weer een jaar of drie oud.

Ik heb geen idee of ik goed gegeten en gedronken heb. Daar heb ik voornamelijk de stops voor gebruikt. Tussen de stops door was drinken lastig. Door de koude handen kon ik niet goed in mijn bidon knijpen. Tijdens Les 3 Ballons ga ik natuurlijk zo min mogelijk stoppen. Dat moet ik tijdens de rit doen. In de week voorafgaand aan de rit ga ik toch nog even met de begeleiding afstemmen hoe we dit zo goed mogelijk organiseren. Dan kan ik de balans vinden tussen voldoende eten bij me hebben en een pakket pakken bij een van de punten waar de begeleiding zal staan. De repen die ik op advies van mijn dochter heb gekocht ga ik niet gebruiken. Ze zijn lekker maar ik moet te veel kauwen om de stukken van de reep weg door te kunnen slikken. Het kost dus te veel tijd om die te eten.

Goede kleding blijkt erg belangrijk. De regenjas is een gouden greep gebleken Niet alleen heeft hij mij de hele dag beschermd tegen de regen en de kou. Ook blijkt de jas zo goed te zijn dat ik er niet in ga zweten en de condens goed afgevoerd wordt. De kleding die er onder zit blijft dus droog. En dat is met afdalen weer erg fijn. Je krijgt het niet koud omdat alles nat is.

Het laatste wat ik geleerd heb is dat ik deze rit niet met mijn huidige winterfiets moet willen doen. Die is te zwaar en ook al is hij afgesteld op basis van de fietsmeting die helemaal spot on was, heb ik iedere keer dat ik op deze fiets rijd last van mijn rug. Eerst aan het begin waarna het wat weg zakt maar vooral ook nog na de rit. Dat houdt dan een paar dagen aan en veel rekoefeningen van de rug helpen. Beklimmingen lijken gevoelsmatig vaak meer op een gevecht met de fiets dan met de berg. Op mijn zomerfiets heb ik met exact gelijke afstelling gewoon geen enkel probleem. Gelukkig krijg ik als het goed is deze week nog mijn nieuwe 'winterfiets'. Een Cannondale CAAD 12 met schijfremmen. Die heeft exact dezelfde geometrie als een Cannondale Supersix en daar zit ik ook erg goed op.

Hoe nu verder

Met de trainer heb ik afgesproken dat we op 17 mei nog een tussenmeting doen. Dan weet ik exact waar ik sta en kunnen we de laatste weken het trainingsprogramma nog aanpassen als het nodig is. De training is ook aangepast. De krachttraining is van pure kracht verschoven naar explosiviteit, en de intervaltrainingen worden met hogere wattages tegen kortere intervallen gedaan. Onderstaande afbeelding laat zien hoe de trainingsinspanning er uit ziet. In de laatst week zit nog een fout want daar is per abuis een training van 5 minuten in gepland en staat ook de tussen meting gepland.

Geplande versus gerealiseerde Training Stress Score